Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, ο οικιακός ηλεκτρονικός υπολογιστής ήταν ένα πανάκριβο μηχάνημα, το οποίο είχε σχεδόν αποκλειστικά το ρόλο της «παιχνιδομηχανής». Τι γίνεται όμως όταν το παιδί χρησιμοποιεί τον υπολογιστή;
Στο θέμα του οικογενειακού υπολογιστή θα πρέπει να ισχύουν όλοι οι κανόνες της διακριτικότητας, των καλών τρόπων και του σεβασμού του «προσωπικού χώρου». Τα παιδιά δηλαδή δεν πρέπει να επεμβαίνουν σε αρχεία και προγράμματα που δεν τα αφορούν, είτε επειδή ανήκουν σε άλλους, είτε επειδή περιέχουν κάτι που δεν πρέπει να επέμβουν σ΄αυτό. Επειδή όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει απόλυτα κατανοητό, απαραίτητο είναι να εξηγήσουμε στο παιδί ότι, π.χ. «αυτό το αρχείο δε θέλω να το ανοίγεις, γιατί περιέχει το βιογραφικό μου, που είναι απαραίτητο για τη δουλειά μου «. Μπορούμε να του δείξουμε τι είναι αυτά στα οποία από εδώ και στο εξής δε θέλουμε να έχει πρόσβαση, να του εξηγήσουμε περί τίνος πρόκειται, και μετά να δημιουργήσουμε το δικό του «χώρο» στον υπολογιστή (δηλαδή, δικά του αρχεία για κείμενα, φωτογραφίες, μουσική κ.λπ.). Αυτό θα πρέπει να γίνει, αφ’ ενός για να αποδείξουμε ότι εμπιστευόμαστε το παιδί, και αφ’ ετέρου για να του φύγει η περιέργεια και η υποψία ότι του κρύβουμε κα΄τι τρομερό. Εννοείται ότι δεν πρέπει να διατηρούμε στον υπολογιστή πράγματαπου στ’ αλήθεια δεν πρέπει να δει το παιδί, όπως φωτογραφίες, βίντεο ή κείμενα πορνογραφικού περιεχομένου!Αν στην πορεία, διαπιστώσουμε ότι το παιδί δε σέβεται τον προσωπικό μας χώρο στον υπολογιστή, και επεμβαίνει σε πράγματα που δεν το αφορούν, τότε θα πρέπει να ξανακάνουμε την ίδια συζήτηση σχετικά με το σεβασμό και τη διακριτικότητα που κάναμε στην αρχή. Σε περίπτωση που το παιδί από περιέργεια ή για εκδίκηση εξακολουθεί να επεμβαίνει στα προσωπικά μας αρχεία, υπάρχει η δυνατότητα να τα «κλειδώσουμε», να τα κωδικοποιήσουμε ή να τα «κρύψουμε».
Πηγή: «Μαμά κόψε το κήρυγμα», Κική Τζωρτζακάκη
